Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/203

 — Wychodzisz?
 — Tak, — odrzekł kwaśno Juliusz, niezadowolony z wizyty, która nigdy nie mogła wypaść bardziej nie w porę. — Wychodzę, mam pilny interes.
 — Odprowadzę cię. Możemy i przez drogę pogadać.
 Juliusz nie życzył sobie odprowadzenia; nie chciał, aby wiedziano, gdzie idzie. Tem więcej bał się, aby się Bolek o tem nie dowiedział, — bo go znał, jako paplę. Położył więc kapelusz i rzekł:
 — Mam jeszcze kilka minut czasu. O cóż chodzi?
 — Przyszedłem w kwestyi tego zaproszenia na bal, któregoś zażądał dziś w komitecie dla jakiegoś Mulińskiego.
 — Więc cóż?
 — To podobno introligator?
 — Tak, i właściciel sklepu.
 — Sklepiku z papierami, poprostu kramarz.Zmiłuj się, takiego przecież niepodobna puszczać na bal.
 — Dlaczego? Jeżeli człowiek uczciwy, pracowity.
 — E! jak widzę, zaczynasz chorować na demokratę.
 — Czy to co złego?
 Mój kochany, nie będę się z tobą spierał o kwestye socyalne. Mnie to za mało obchodzi,