Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/28

ich coraz więcej w przekonaniu, że oboje są dla siebie stworzeni. Dzisiejsza zaś tem się tylko różniła od poprzednich, iż Jadwiga uważała za stosowne oznajmić Kazimierzowi, iż nic nie stoi na przeszkodzie ich połączeniu.
 — Więc pani powiedziałaś rodzicom?
 — Wszystko; jasno i otwarcie, jak przystało istocie, która nie idzie na oślep, za popędem pierwszych wrażeń i instynktów, ale kieruje się rozumem. Tylko naiwność niepewna i nieświadoma siebie jest nieśmiałą w takich razach. Ja wyznałam im wszystko z podniesienem czołem ..
 — A cóż oni?
 — Przekonawszy się, że wszelkie perswazye były daremne i spóźnione ot zatwierdzili mój wybór.
 — Więc mogę mieć nadzieję — zawołał żywo Kazimierz.
 — Nie nadzieję, ale pewność — rzekła, podając mu rękę
 Kto wie, czy przepełniony radością kandydat filozofii nie byłby się odważył w tej chwili na ucałowanie tej rączki, gdyby nie pan Kajetan, który idąc ku nim, wołał zdaleka:
 —Jadwiniu, chodźno, zobacz, co tam za cuda wyprawia Bolek na koniu. Chwat chłopak, jak Boga kocham.
 Mój ojcze, mnie takie rzeczy nie bawią — odrzekła z lekceważeniem.
 — Ale to warto zobaczyć, jak Clę kocham.