Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/283

mówiła, siadając pod lustrem i chłodząc się silnie wachlarzem to skandal, puszczać podobne kobiety na bal.
 — Co się stało doktorowej? — spytała Walerya Juliusza, nie domyślając się wcale powodu odejścia; ale on zrozumiał to odrazu. — Widział, że stało się to, czego się obawiał; ale nie przypuszczał nigdy, że doktorowa odważy się na coś podobnego, kobieta, którą cenił tak nizko! Krew zakipiała w nim z oburzenia i poszedł prędko do niej.
 — Dlaczego pani nie tańczysz? — spytał przyciszonym, ale ostrym głosem, przeszywając ją surowem, i groźnem spojrzeniem.
 — Bo nie chcę i nie mam powodu tłumaczyć się przed panem, jeżeli sam nie zrozumiałeś tego.
 — Pani musisz tańczyć — nalegał gwałtownie i gorączkowo.
 — Kto mnie może zmusić? — spytała, mierząc go chłodnem, śmiałem spojrzeniem.
 — Ja. Radzę pani nie wywoływać skandalu, bo ten skandal tylko panią okryje niesławą.
 — O! nie wiedziałam, żeś pan zeszedł na obrońcę szwaczek — rzekła z drwiącym uśmiechem.
 — Jestem obrońcą każdej uczciwej kobiety, która zasługuje na szacunek.
 — Winszuję, ale nie zazdroszczę panu tej roli, w jakiej dzisiaj występujesz. Powinieneś pan był