Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/301

ciej osoby przerwało wezbrany potok jego ognistej wymowy.
 Świeżo przybyłym był Seweryn. Przyszedł on w sprawie pojedynku. Juliusz prosił go był, aby pilnował, kiedy doktór wróci, i niezwłocznie ułożył się z jego sekundantami.
 To też, ujrzawszy go wchodzącego, spytał zaraz:
 — A cóż? przyjechał? Widziałeś się z nim?
 — Później pomówimy o tem .
 — Nie mam sekretu przed tym panem. To mój kolega szkolny, a do tego szwagier panny Waleryi.
 — A to co innego — rzekł Seweryn, podając rękę przedstawionemu.
 — Więc cóż? Na kiedyż pojedynek ułożony?
 — Prawdopodobnie do pojedynku nie przyjdzie.
 — A to dlaczego? Czy doktór się cofa? Czy może chce przeprosić?
 — Ani jedno, ani drugie; ale coś trzeciego, czegoś się pewnie nie spodziewał, a co całkiem zmienia postać rzeczy. Doktorowa uciekła. Skorzystała z nieobecności męża, zabrała, co mogła, i uciekła, i wyobraź sobie z kim? — z Bolkiem.
 — Cóż ją skłonić mogło do ucieczki? Przecież mąż nie przeszkadzał jej w niczem, on był ślepy na wszystko.
 — To też nikt zrozumieć tego nie może. Powiadają — nie wiem, ile w tem prawdy — że