Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/77

był w zwykłem odzieniu. W tej chwili przyszła jej na myśl rozmowa, usłyszana co dopiero w alei.
 — Co znaczy to przebranie? — zapytała drżącym głosem.
 — A no, nie podobało się tamto ubranie kuzynce, więc je zrzuciłem.
 — Ależ ja żartowałam. Owszem, podobałeś mi się bardzo. Było ci w niem nadzwyczaj do twarzy. Proszę cię, idź i weź je napowrót.
 —Teraz to już niemożebne, kuzynko.
 —Dlaczego?
 —Mam powody.
 —Jakie?
 —No, nie mogę powiedzieć; ale teraz już nie wypada tego zrobić.
 — Ja chcę wiedzieć, dla czego — rzekła, zatrzymując go za rękę i patrząc mu badawczo w oczy.
 — O! jakaś ty, kuzyneczko, ciekawa. No, nie mogę.
 — Z powodu tego pojedynku, którym ci zagrożono. Czy tak?
 —A tobie kto już o tem wypaplał?
 —Więc to prawda? Chcesz się bić?
 —No, skoro mnie wyzwano, to muszę.
 —Ale ja nie pozwolę na to. Nie chcę, żebyś miał narażać życie z mego powodu; to ja, ja jestem temu winną, dla mnie zrobiłeś to.