Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/81

 —Przeprosimy ją oboje — rzekła Jadwiga i wziąwszy Bolesława za rękę, chciała odejść.Ojciec przytrzymał ją za rękę i zapytał z udanem zakłopotaniem:
 — No, a coż będzie z panem Kazimierzem?
 — Wytłumaczysz mu, ojcze, przekonasz, że nie byliśmy dla siebie stworzeni.
 — Jakto, przecież sama utrzymywałaś że ..
 — Byłam w błędzie, ojcze drogi, dziś dopiero czuję, że to prawdziwa miłość. To też powiedz mu....
 — Nie, nie, ja się nie chcę w to mieszać.Mnieby z pewnością nie uwierzył.
 — A ja nie będę miała odwagi powiedzieć mu tego.
 — To trzeba będzie poprosić o to kogoś trzeciego.
 — Matki?
 — Nie; znam ja tu inną osóbkę, która mu to wytłumaczy i wyperswaduje lepiej, niż my wszyscy.
 —Któż to taki?
 — Zosia. Jak kot w niej zakochany.
 — W Zosi? — spytali równocześnie Bolek Jadwiga z mocnem zdziwieniem.
 —Tak.
 — Zkądże tak nagle?
 — Kochali się nie od dzisiaj. Wyście tego nie widzieli, boście zanadto byli zajęci sobą. Ale ja oddawna uważałem, co się święci.