Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/14

 Wózek zatrzymał się przed karczmą, młody człowiek wyskoczył z niego i rzekł;
 — Pójdę naprzód, przywitam moją siostrę — czekam tam pana.
 I poszedł w górę ku dworowi.
 Kobieta siedząca w progu chaty, słysząc szelest kroków po zwiędłych liściach, ruszyła się.
 — To wy Marcinie?
 Chciała coś mówić daléj, niedokończyła zobaczywszy obcego człowieka przed sobą.
 — Teresko — odezwał się przybyły serdecznym głosem — nie poznałaś mnie? Twój brat — Jan.
 — To wy? — zawołała kobieta radośnie i zerwała się na powitanie. Rzewne było powitanie sierót — on był wzruszony, ona trochę do niego nieśmiała.
 — I cóż tu nowego u was? — spytał wchodząc z nią do izby.
 Rozsunęła fałdy chustki, w którą była okryta i za odpowiedź pokazała mu uśpione dziecko. Jan pocałował je ostrożnie, by nie przebudzić i przyglądał mu się z uczuciem.
 — Nazwaliśmy je twojém imieniem — rzekła Tereska.
 Jan podziękował jéj wzrokiem.
 — Gdzież Marcin?
 — Bóg wie — odrzekła skarżąc się.
 Brat spojrzał na nią pytająco, z zadziwieniem.
 — Jakto, czy może źle żyjecie ze sobą?
 — Uchowaj Boże, Marcin dobry dla mnie jak zawsze, ale...
 — Ale cóż?
 — Od jakiegoś czasu zaniedbał się w robocie, chodzi Bóg wie gdzie, czasem bywa, że go pare dni niema.
 — Może pije?
 — Nie. —