Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/144

sztylet i zadając nim nowe razy w pierś komisarza, zasyczał z wściekłością:
 — Giń łotrze!... uwodzicielu cudzych żon.
 Komisarz wyszczerzył na niego wzrok, mgłą już zaszły i zacharczał:
 — Kazimierz!
 Cała ta scena szeroko opisana odbywała się z tak niesłychaną szybkością, że nie trwała jak parę minut. Krzyk słyszany z głębi pokoju obudził czujność straży — w sieni dała się słyszeć wrzawa.
 — Czas iść — rzekł dozorca z zimną krwią i zadziwiającą przytomnością — wziął za rękę starca, wpatrującego się z osłupieniem na skrwawione trupy, leżące na podłodze — i wyprowadził tylnemi schodami nieprzytomnego.
 Na podworcu zatrzymała ich straż.
 — Co się stało? spytano.
 — Komisarz zachorował — idźcie ratować, ja spieszę po doktora.
 Dozorcy rzucili się na schody: nieznajomy tymczasem trzymając starca za kołnierz, wyprowadził go na ulicę i skręcił na Mazowiecką, gdzie czekały już na nich cztery zakryte doróżki. Wsiedli do jednéj z nich.
 W téj chwili usłyszeli za sobą krzyk i wrzawę goniących milicjantów.
 — Ruszaj — zawołał nieznajomy.
 Cztery doróżki pędem rozleciały się w różne strony; dozorcy pogłupieli; nie wiedzieli, w którą biedz stronę. Nakoniec zdecydowali się gonić doróżkę, pędzącą wprost przed nimi.
 — Stój! — pastój zawołali.
 Doróżkarz wstrzymał konie — zmęczeni dozorcy przypadli do doróżki z odwiedzionemi rewolwerami, zajrzeli w głąb powozu — w powozie nie było nikogo.

---