Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/159

znał swoją izdebkę, tylko zauważył, że wygląda schludniéj niż przedtem. Zwrócił oczy na stolik, zobaczył lekarstwa, rozkrajaną cytrynę, resztki jedzenia i ślady starannéj ręki. Usiłował zebrać zmysły i przypomnieć sobie, co się z nim stało, ale nie mógł. Wtem weszła stolarka, niosąc dymiącą się poléwkę dla niego. Staruszek wpatrzył się w nią dziwnie, głupkowato.
 — Więc to ty? ty tak dbasz o mnie?
 — Któżby dbał, pan tu nie masz nikogo.
 — Ależ ty kobieto powinnaś mnie niecierpieć, ja nie miałem nad tobą litości.
 Stolarka była w kłopocie, co na to powiedzieć; ona czuła, że to co robiła było dobrém, tak jéj kazało serce i religja, ale powiedzieć tego nie umiała. Zamiast odpowiedzi podała mu lekarstwo.
 — Kto to przepisał?
 — Doktór.
 — Czy ja dawno tak leżę?
 — Od dwóch tygodni.
 Staruszek zrobił wielkie oczy.
 — Od dwóch tygodni? I ty wciąż opiekowałaś się mną?
 Ta dobroć i troskliwość kobiety, która miała wszelkie prawo nienawidzić go i nieznać, zadziwiła go i zastanowiła. Długo skurczony, jak skaleczony robak leżał na łóżku — wzrok sztywny utkwił przed siebie w podłogę i silił się zrozumieć, co tę kobietę skłoniło, że się nim zajmowała — duch jego pracował nad odgadnięciem tajemnicy przebaczenia. Wśród tego namysłu wyraz jego twarzy łagodniał, oczy rozjaśniały się błogą pogodą, i nigdy niewidziany uśmiech szczęścia rozsiadł się na jego ustach.
 — Zacna z ciebie kobieta — rzekł i wziąwszy jéj