Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/170

 — Brata mego.
 Uśmiechnęła się z pobłażaniem i położyła swoje usta na jego ustach. Odsunął się od téj pieszczoty.
 — Unikasz odpowiedzi? Pocałunkiem chcesz mi zamknąć usta. Mów, odpowiadaj, mnie potrzeba słów, przysięgi.
 — Czy nie słyszałeś jéj przy ołtarzu?
 — Prawda. O jaki ja szalony, jak dziecinne me zachcenia. Widzisz, ja zmysły tracę. Nieraz kiedy myśli zapuszczę między czarne podejrzenia, to mi się mąci w głowie, boję się wtedy o mój rozum, bym resztek jego nie stracił.
 — To nerwowy rozstrój. Zaniedbujesz się w leczeniu, to mi przykrość sprawia.
 — Czy naprawdę tak dbasz o moje zdrowie? — spytał, patrząc jéj z miłością w oczy.
 — Ostatnia paczka proszków nie tknięta jeszcze leży u mnie.
 Wstała do biórka, otworzyła szkatułkę i wyjęła z niéj jeden proszek.
 — Proszę go zażyć, bo inaczéj będę się gniewać.
 — Będę ci posłuszny jak niewolnik — odrzekł całując ją w rękę.
 Zadzwoniła. Wszedł stary, siwy służący.
 — Przyrządź panu ten proszek z sokiem malinowym i przynieś tutaj.
 Po odejściu służącego wzięła go za rękę, poprowadziła ku kanapie i rzekła:
 — Lekarstwo cię uspokoi.
 — Twoja dobroć, to jedyne lekarstwo moje.
 — To dodatek do lekarstwa — i nachyliła się ku niemu z pocałunkiem.
 Wstrząsnął się cały od dotknięcia jéj ust.
 — Co ci jest?