Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/172

 — Powiedzcie mi, moi drodzy, kto tu właściwie mieszka?
 — Alboż nie wiecie? Brat waszego pułkownika.
 — Brat pułkownika... — no! no! — rozumiem. Ależ tu dawniéj inni ladzie mieszkali; gdzież oni? gdzież ten mały dworek się podział, co tu stał w ogrodzie?
 — Więc wy tutejszy, wy znaliście, jak tu dawniéj było? —
 — Znałem, znałem, ale przez Bóg żywy powiedzcie, co się stało z dawnymi dziedzicami téj wioski? —
 — Smutne rzeczy.
 Żołnierz zbladł — drżące wargi posiniały.
 — Umarli? —
 — Bóg to wie. Pana za jakieś spiski w czterdziestym szóstym roku pojmano w drodze, gdy jechał do Warszawy. Miał wtedy przy sobie małego synka.
 — I ten syn nie wrócił do rodziny?
 — Nie, nie wrócił. Potém zjechali jacyś starsi tu do nas, i powiedzieli, że wioska należy do rządu, że będzie puszczoną na licytacją. Pani do nóg im się rzuciła — nie prosiła o majątek, prosiła tylko, by jéj powiedziano, co się z mężem stało.
 — I nie powiedziano jéj?
 — Nie. Ruszali tylko ramionami i mówili: nie wiemy. Kazano jéj w przeciągu miesiąca opuścić wieś — nie czekała tego terminu i w niespełna dwa tygodnie odjechała. — Żal mi było téj dobréj pani, rzuciłem się jéj do nóg, prosiłem, by mnie zabrała z sobą, bom się przywiązał do ich domu jak pies wierny.
 — Ty masz rodzinę — rzekła mi na to — ty musisz żyć dla niéj. Rodzina twoja przeklinałaby mnie, jak ją teraz przeklinam tych, którzy mi męża mojego zabrali.
 — Więc zostań pani z nami — prosiłem. Prośba