Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/173

szła z serca, ale ją widać obraziła, bo nie odrzekła nic, odwróciła się odemnie, kazała mi pakować rzeczy do drogi. Dumna była pani.
 — I gdzież, gdzież pojechała?
 — Pytałem ją o to, odpowiedziała: nie wiem; pójdę szukać pracy, którąbym wyżywiła siebie i moje dziecko.
 — Więc ani śladu po nich. Boże, Boże, to okropnie — zaryczał boleśnie stary sołdat.
 Służący spojrzał na niego osłupiały, wpatrzył się w niego i zapytał:
 — Któż wy więc jesteście?
 — Nieszczęśliwy — odrzekł żołnierz — zasłonił twarz rękami, upadł na krzesło i począł płakać.
 — Jakto? więc pan jesteś...
 Silne pociągnięcie poruszyło dzwonek w téj chwili. Służący nie uważał tego, ukląkł przed żołnierzem ze łzami w oczach, i drżącym głosem rzekł:
 — Panie, mój, panie mój złoty.
 Dzwonek powtórnie, gwałtowniéj zabrzęczał.
 — Wołają mnie. Za chwilę wrócę.
 Wszedł do pokoju, w którym dwaj bracia siedzieli więcéj milcząc jak rozmawiając.
 — Trzecie nakrycie — rzekł pan domu do wchodzącego sługi.
 — Nieparzysto — wtrącił służący.
 — Rób jak kazałem.
 Służący wyszedł.
 — Co on chciał przez to powiedzieć? — spytał pułkownik.
 — Że jedno z nas trojga umrze tego roku, bo nas dziś nieparzysto będzie przy wieczerzy. Taki jest przesąd ludu — rzekł i popatrzył ponuro na brata.
 — Śmieszny przesąd.
 — I ja tak myślę, a jednak łamiąc go, doznaję