Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/176

 I wyciągnął dłoń ku niemu. Pułkownik zawahał się podać swoją.
 — Zkądże ja mam ręczyć?
 — On winny, nie ma wątpliwości — pomyślał Edward — ale czy ona także? — Dziś trzeba skończyć tę wątpliwość. — Tak, dziś. Boże! drzę przed tém, co z téj niepewności narodzi się dla mnie.
 Potém odezwał się głośno:
 — Lekarstwo przy wieczerzy, to śmieszne trochę, wypiję je w pokoju Irreoltemy. Daruj, że zostawiam cię samego, za chwilę wrócimy oboje.
 Wyszedł — za chwilę weszła Irreoltema ze szklanką i lekarstwem.
 — Gdzież Edward?
 — Wyszedł do pani pokoju.
 — Nie był tam wcale.
 Umilkli oboje i nasłuchiwali przez chwilę; potém pułkownik chciał powstać i zbliżyć się ku niéj — dała mu znak ręką, by został, i cichym szeptem odezwała się:
 — Pułkowniku, jesteś nieostrożnym, zgubisz mnie. On widział.
 — W jaki sposób?
 — To lustro nas wydało. — Milczenie! — nadchodzi.
 Drzwi się otworzyły — wszedł służący Antoni niosąc nowe danie.
 — Gdzie pan? — spytała Irreoltema.
 — Nie wiem, może w swoim pokoju, bo widziałem tam światło.
 Irreoltema ze szklanką w ręku postąpiła ku téj stronie.
 — Proszę jasnéj pani, czy to nie będzie za dużo tego lekarstwa, przed chwilą dopiero pan zażywał, a doktor kazał...