Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/180

 — Ma taką cudną żonę i kocha go.
 — Wyście ją panie widzieli?
 — Widziałem.
 — I nie przestraszyła was piękność téj kobiety?
 — Gdym patrzał na nią, pomyślałem sobie, że nie chciałbym, aby moja Paulinka była do méj podobną.
 — A więc widzicie. Ja gdy patrzę na nią, to mi się zdaje, że czart pożyczył sobie twarzy najpiękniejszego z aniołów, by wodzić ludzi na pokuszenie.
 — Któż ona jest?
 — Córka jakiejś Francuzicy, staréj guwernantki. Mój pan poznał ją na Jasnéj-Górze w kaplicy — tam ją widywał w żałobie po matce modlącą się często, rozgorzał ku niéj bardzo, i nie zważając na rady familii ożenił się, bo familja nie życzyła sobie tego związku. By więc uniknąć, zajść nieprzyjemnych, wyjechał ze stron rodzinnych i kupił tę wieś, wybudował pałac i tu osiadł.
 — Antoni — odezwał się głos w sieni.
 Służący porwał z pośpiechem świecę i wyszedł z pokoju. —
 Irreoltema i brat odprowadzali odjeżdżającego.
 — Więc Edwardzie — odezwała się małżonka wsparta na jego ramieniu — nie wolno wiedzieć tajemnicy twojego odjazdu? —
 — Mówię ci, moja droga, że tym listem wzywają mnie do Warszawy.
 — Czy listu widzieć nie wolno?
 — Dla czegoś go ciekawa?
 — Bo on zawiera więcéj niż ty mi powiedziałeś.
 — Być może, dowiesz się reszty za moim powrotem.
 To mówiąc, wdziewał na siebie paltot.