Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/201

pomięszana i blada, czarne oczy zpod zmarszczonych brwi rzucały dzikie, złowrogie spojrzenia. Wobec jéj niepokoju służący silił się być ile możności najspokojniejszym; usłyszawszy wchodzącą, przymknął lekko powieki udając zdrzemnięcie.
 — Kto tu był? — spytała Irreoltema budząc go.
 — Kto taki? gdzie?
 — Czy nikogo tutaj nie widziałeś? — Nikt tu tędy nie przechodził?
 — Nie, pani.
 — Kłamiesz.
 — Dlaczegóż miałbym kłamać?
 — Dawno tutaj siedzisz?
 — Od godziny?
 — I nikogo nie widziałeś? — spytała zbliżyjąc się ku niemu i topiąc w niego spojrzenie ostre jak sztylet. Spojrzyj mi w oczy.
 Antoni nie mógł nigdy znieść i wytrzymać siły tego spojrzenia, które chłodem i pogardą gniotło go ku ziemi; dziś jednak chłód ustąpił przed niepokojem — miał więc nad nią przewagę czystego sumienia i nie wahał się spojrzeć jéj czysto, głęboko w oczy, tak, że je spuścić i odwrócić się musiała.
 — Weź światło i chodź za mną do pokoju pana.
 Wszedłszy tam, rozglądała się pilnie naokoło.
 — A te drzwi gdzie prowadzą?
 — Do sionki.
 — Z któréj jest wyjście jakieś. —
 — Na ogród.
 — Innego nie ma? Wszak jakiś pokój musi dotykać do méj sypialni?
 — Jest biblioteczka.
 — Jest więc.
 Postąpiła spiesznie naprzód i chwyciła za klamkę.