Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/202

 — Со, to zamknięte?
 — Таk.
 — Otwórz.
 — Nie mogę. Klucz jest u jasnego pana.
 Zastanowiła się chwilkę — potém rzekła:
 — Więc ktoś od ogrodu wejść musiał. Wyraźnie widziałam. — Źle pilnujecie domu, jakieś włóczęgi zakradają się i straszą mnie. — Czego się tak wpatrujesz przez okno w ciemności?
 — Szukam śladów; ale droga wiodąca do sionki zasypana śniegiem, na którym ani śladu stopy ludzkiéj.
 — Byłożby to przewidzenie? — rzekła do siebie kładąc rękę na czole. — Nie, to niepodobna — wyraźnie widziałam. — Antoni, idź i przejrzyj dobrze dom, czy się kto nie zakradł.
 — Któżby mógł.
 — Kto? Ja nie wiem. Są źli ludzie, ja się boję. Idź, pozamykaj drzwi wchodowe.
 To rzekłszy, odeszła powolnym krokiem zamyślona.
 Służący pokręcił głową.
 — W tém coś jest, ona nie napróżno się boi.
 Urwał swój monolog i nasłuchiwał pilnie odchodzącą, któréj oddalanie się można było poznać po zamykanych kolejno drzwiach. Kiedy ostatnie się zamknęły — Antoni ostrożnie wyszedł na dwór.
 Nie długo po tém dwie męskie postacie wsunęły się cichaczem do pałacu.

---