Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/216

cia, które noszę z obrzydzeniem jak zbłocone łachmany?
 — Oczyść je miłością dla kraju, w ogniu téj miłości i poświęcenia dusza twoja oczyści się i wyjdzie świecąca jak złoto.
 — Ty wierzysz w takie odrodzenie?
 — Wierzę, zwłaszcza u ciebie. To co mówisz o czczości, przesycie, jest czczą deklamacją, w tobie jest życie, ale jakaś ciężka boleść przygniotła je. Tyś nie przeżył, aleś odrętwiał pod jakimś ciosem. Czy można zajrzeć w głąb twoich tajemnic? Nie ciekawość, ale przyjaźń mnie tam wiedzie.
 — Nie, nie, — dajmy temu pokój, nie mówmy o tém — rzekł pułkownik zerwawszy się z krzesła. Mówisz tak, bo nie znasz mnie. Przekonywać cię nie będę.
 — Ty cierpisz bardzo — rzekł doktor biorąc rękę pułkownika, którą mu ten wyrwał z pośpiechem.
 — Nie, nie, mylisz się — odrzekł i zwrócił rozmowę na co innego.
 Po chwili usiadł i odezwał się:
 — Ale, ale, czyj to obraz? Tu pokazał na obraz wiszący wśród bluszczy.
 — To jakiś stary sztych — odrzekł doktor mięszając się.
 — Ja nie o sztych się pytam, ale o to, co się po za nim ukrywa.
 — Więc widziałeś?
 — Przypadek odsłonił mi tę tajemnicę. Kto jest ta dziewczynka?
 — Towarzyszka moich lat dziecinnych.
 — Któż malował ten portret?
 — Ja sam.
 — W Petersburgu gdyśmy się poznali nie widziałem u ciebie tego portretu.