Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/22

 — А! pani znowu w żałobie? Pani chce gwałtem do aresztu? — mówił. —
 Konstancya przygryzła wargi. —
 No, ale ja pani nie wsadzę, bo taka ładna buzia nie na chowanie ale na smatrenije.
 To miał być komplement — Kryłow był rad z niego.
 Konstancya udała, że nie słyszy — oczami błąkała się po sali, po gościach — wzrok jéj spotkał się ze wzrokiem Augusta, który naprzeciw niéj stał i bacznie śledził rozmawiających. Spuściła oczy.
 — Wiesz pani — mówił siadając przy niéj — ja panią tak kocham, że gdyby pani przyszła ochota w puszku mnie dat’ — to ja nie wiem, czybym pani za to jeszcze nie pocałował.
 — Wyznanie wcale ponętne — rzekła drwiąco Konstancyja — niech pan kapitan go nie powtarza dwa razy. —
 — Jej Boh tak prawdę mówił — ciągnął zapalając się kapitan — bo ja was oczen lublu. Wy wiecie, że ja dziś proszę o waszą rękę? —
 Konstancya drgnęła jak kwiat, gdy pod nim gad się przesunie.
 — I cóż wy na to? Panno Konstancyjo? — pytał biorąc ją za rękę.
 Odepchnęła jego rękę ze wzgardą i zapytała go na pozór głosem spokojnym:
 — Pan dużo nazabijałeś naszych, panie kapitanie?
 Kryłow zerwał się wściekły.
 — A! panna się bawisz w patryjotkę — rozumiem! i zaklął. — Więc pani dajesz mi do zrozumienia, że nie pójdziesz za tego, który miateżników karał? Co? —
 — Sam sobie odpowiadasz kapitanie.
 Górowała nad nim spokojem — to go jeszcze bardziéj roznamiętniało.