Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/249

 — Więc chcesz należeć?
 — Duszą i ciałem.
 — Wykonasz przysięgę, że wiernie wypełnisz każdy rozkaz rządu narodowego?
 — Wykonam — rzekł Wasyl z gotowością i zapałem.
 — To dobrze.
 Na tém urwał rozmowę małomowny Nuryn, a następnego dnia zaciągnął swego sługę w liczbę spiskowych.
 Było to właśnie na kilka dni przed owém zajściem z doktorem, po którém Nuryn tak wzburzony i gniewny wrócił do domu. — Wasyl czekając na niego, zdrzemnął się trochę. Łoskot nagle otwierających się drzwi, obudził sługę, zerwał się na równe nogi i stanął przed Nurynem. — Ten nie patrząc na niego, wszedł do pokoju i długo chodził tam i napowrót gryząc paznokcie i marszcząc brwi. Żołnierz stał przy drzwiach czekając rozkazów.
 Nuryn spojrzał na niego ponuro i spytał cierpko:
 — Czego stoisz.
 Wasyl zamiast odpowiedzi, podał mu mały zwitek niebieskiego papieru.
 — Od kogo?
 — Od naszych.
 Juliusz rozwinął papier, zbliżył się do lampy i przeczytał następujące słowa:
 „W dniu wczorajszym odbyły się znowu liczne rewizje i aresztowania, policja moskiewska odkryła całą jednę gałąź organizacyi. Nie ma najmniejszéj wątpliwości, że denuncjacja wyszła z łona saméjże organizacyi; poszlaki pewno podają w podejrzenie doktora R. Poleca się więc okręgowemu Juliuszowi N. zwrócenia bacznéj uwagi na podejrzanego i dania o nim jako o podwładnym swojéj opinii. A jeżeli taż będzie potępia-