Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/251

 Przestał — żołnierz milczał uporczywie słuchając dalszych rozkazów.
 — Nie słyszałeś? — spytał Nuryn niecierpliwie.
 — Słyszałem, ale...
 — Doktór zdradził nas.
 — Więc cóż mam mu powiedzieć?
 — Masz go zabić — rzekł gwałtownie Nuryn i rzucił sztylet na stół.
 — Ja tak nigdy nie zabijałem.
 — Życie tego człowieka uczyni kilkadziesiąt familij nieszczęśliwemi.
 Wasyl wziął żywo nóż i wyszedł.
 Wiemy już jaki był rezultat jego wyprawy; wrócił z niéj do Nuryna czekającego na niego w niepokoju, wrócił z oczami mokremi od łez, wzruszony cały.
 — I cóż? — spytał Nuryn, skoczywszy naprzeciw niego jak tygrys z roziskrzonemi oczami. — Czy już?
 Wasyl pokazał mu nóż świecący, niezafarbowany, i rzucając go na ziemię, rzekł:
 — Ja nie mogłem zabić tego człowieka — on nie jest tak złym.
 — Psie jakiś — zakrzyczał rozwścieklony Nuryn, przyskakując do niego z zaciśniętemi pięściami.
 Stary żołnierz spokojnie stał, ani drgnął powieką i poważnie patrzał na rzucającego się w gniewie.
 — Panie, rzekł do niego tonem rzewnym — czy możecie na pewne przysięgać, że to ten człowiek was zdradził?
 Słowa te jak zimna woda bryzgnęły na rozpaloną namiętnością zemsty twarz Nuryna; podważyło mu sumienie jak kamień grobowy, zpod którego ruszy się naraz robactwo.
 — Cóż ci powiedział na swoje usprawiedliwienie ten człowiek?