Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/258

 — Podłemu — odrzekła matka półgłosem i niecierpliwie poprawiła się na stołku.
 Helenka spuściła na dół głowę i umilkła.
 — Nie, dłużéj go tutaj trzymać niepodobna, wyglądamy jak wspólniczki tego zdrajcy.
 — Doktór mówił — odezwała się służąca — że wszelki ruch grozi choremu śmiercią.
 — Słyszysz mamo? O, ty nie będziesz tak okrutną dla tego człowieka, który ci ocalił córkę — prosiła całując jéj ręce.
 — A zdradził tylu.
 — Co nam w to wglądać. Mężczyźni się biją, walczą, zdradzają, nienawidzą, więżą — kobieta kochać tylko i pomoc i pociechę nieść winna — to jéj przeznaczenie.
 — Ależ on zgubi nas. Wszak wiesz, kto tu u nas bywa; jeżeli ten człowiek przyszedłszy do zdrowia podpatrzy ich tajne schadzki tutaj — zgubi ich i nas.
 — On nie jest takim złym człowiekiem — rzekła Helenka z przekonaniem.
 — A ta kartka u sztyletu.
 — Może to pomyłka jaka straszna — a może... kto wie, co go pchnąć mogło do tego kroku.
 — Tyś go już rozgrzeszyła.
 — Przebaczyłam mu tylko, bo wszak mnie tak uczyłaś. A temu człowiekowi przebaczyć było mi łatwiéj, niż komu innemu.
 Matka spojrzała badawczo na córkę.
 — Helenko! odezwała się surowo.
 Helenka zarumieniła się i spuściła oczy.
 — Marto, proszę cię, nie mów mi już więcéj nigdy o tym człowieku. Oddałam ci go zupełnie. Czuwaj nad nim. Skoro przyjdzie do sił i przytomności, każesz go odwieść do jego mieszkania. Ja nie chcę o nim wie-