Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/271

panią dosypującą truciznę do proszków przepisanych przez lekarza — potępia panią.
 Irreoltema zadrzała i zbladła.
 — Ja przysięgnę, że tak nie było.
 — Sąd od pani nie przyjmie przysięgi.
 — Cóż więc mam czynić? spytała obwiniona z wzrastającém przerażeniem.
 — Bronić swéj niewinności lub przyznać się.
 — Więc przyznaję się — rzekła podnosząc głowę z silném postanowieniem.
 Nuryn nie spodziewał się tego zwrotu, spojrzał zdziwiony na mówiącą. Postać jéj w téj chwili jaśniała dziwną majestatyczną powagą i pięknością.
 Była to Kleopatra, przykładająca węża do piersi.
 — Zastanów się, pani — rzekł Nuryn — że wyznanie twoje stanowi o życiu twojém.
 — I czegóż mam tak bardzo żałować tego życia? rzekła z wspaniałą ironiją. — Gdybym na niém znalazła jedno serce szlachetne, którebym szanować i kochać mogła, możebym żałowała tego życia.
 — Więc pani nie kochałaś nigdy.
 — To wina moja, to przyczyna méj zbrodni.
 Nuryn spostrzegł się, że go litość za daleko unosi i cofnął się do zimnego tonu sędziego.
 — Więc do czego się pani przyznajesz?
 — Do otrucia mojego męża.
 Nastała chwila długiego milczenia.
 — Jakiż był powód? spytał po chwali Nuryn.
 — Poszłam za niego z musu, nie kochając go. Takie życie wydawało mi się grobem za życia — a ja czułam, że mam jeszcze prawo kochać i żyć.
 — Więc pani uczyniłaś to z miłości dla pułkownika?