Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/273

mało teraz matek na świecie — rzekł z goryczą Nuryn.
 — Więc i pan sierota? spytała podnosząc się i patrząc mu z politowaniem w oczy.
 — Gorzéj jeszcze — odrzekł cicho odwracając się od niéj.
 — O! to mi przebaczysz.
 — Choćbym przebaczył, co pani z tego przyjdzie? Sąd panią potępi.
 — Potępi? — rzekła i rzuciła się z jękiem na fotel, zakrywając twarz chustką. Nie był to już ruch udany, Irreoltema na prawdę zadrzała przed tém słowem; chwilami wiara w ocalenie odstępowała ją.
 Nuryn patrzał na nią z politowaniem i współczuciem, potem zbliżył się powoli ku niéj i biorąc ją za rękę rzekł:
 Uspokój się pani — nie trać nadziei. Będziemy robić co można, aby ci ułatwić...
 — Ucieczkę? spytała żywo.
 — Nie, obronę. Teraz idź pani odpocząć. Na dziś nie chcę cię więcéj męczyć pytaniami.
 Zadzwonił. Wszedł dozorca więzienia — Nuryn wskazał na obwinioną i rzekł:
 — Odprowadzić panią do więzienia.
 Wyszła — machinalnie stąpała przez korytarze ze spuszczoną głową, nie patrząc na nikogo, nie mówiąc ani słowa. Dozorca pierwszy zbliżył się do niéj podał jéj ramię. Podziękowała mu skinieniem głowy i szła daléj znękana wsparta na nim.
 — I cóż sędzia? spytał nieśmiało dozorca?
 — To głaz.
 — Znamy go wszyscy.
 — Jeżeli mnie cud nie ocali, będę zgubioną.
 Stanęli właśnie przed drzwiami więzienia. Dozorca