Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/276

 Dziś jeszcze prawdę wiedzieć muszę. Jeżeli go kochała — zginie. A jeżeli nie kochała? To także zginąć musi, bo ja jéj nie ocalę — mówił do siebie zrozpaczony, rozszalały.
 U drzwi sądowéj sali jakiś człowiek zastąpił mu drogę.
 — Kto jesteś?
 — Świadek w procesie o otrucie mego pana — jego służący Antoni.
 — Czego chcesz? spytał niechętnie.
 — Chciałbym stanąć przed sądem, bo mi pilno wracać do domu.
 — Wszak już przysięgałeś w sądzie powiatowym.
 — Tak; ale wezwano mnie tutaj, bym stawał do oczów obwinionéj.
 — Jeszcze śledztwo nie doszło do tego, późniéj, późniéj — mówił niecierpliwie pragnąc się go pozbyć najprędzéj.
 — Ja mam wiele jeszcze zeznać.
 — Czy na obronę obwinionéj?
 — Jéj nikt nie obroni — ona winna.
 — Późniéj, późniéj — powtórzył Nuryn i wszedł pospiesznie do sali sądowéj. — Za chwilę zadzwonił — wszedł pachołek.
 — Czy ten człowiek stoi jeszcze w sieni?
 — Poszedł już.
 — Przyprowadzić obwinioną.
 Pachołek odszedł — Nuryn rzucił się na krzesło zmęczony i rzekł:
 — Dziś się rozstrzygnie albo jéj los, albo mój.
 Założył ręce, wsparł na nich głowę i patrząc na stół zielony czekał.
 Niedługo potém otworzyły się drzwi sali sądowéj — weszła Irreoltema; była piękniejszą niż wczoraj, jeżeli