Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/278

nym wybawcą, а ty mnie nazwij wtedy niewolnicą swoją.
 Nuryn zbliżył jéj rękę do ust swoich.
 — Chciałbym coś zrobić dla pani; ale ostatecznie wyrok twój nie odemnie zależy, jeno od sądu.
 — A jeżeli doktór R. wróci, i będzie bronił swéj niewinności?
 — Nie wróci — rzekł Nuryn ponuro.
 Irreoltema spojrzała na niego badawczo, nie rozumiała pewności i stanowczości, z jaką sędzia powiedział ostatnie słowo. Nuryn zmięszał się i odparł krótko:
 — Doktór R. nie żyje. A chcąc usunąć wszelkie domysły Irreoltemy, dodał: zamordowano go z powodów politycznych.
 — Więc pan dajesz mi nadzieję?
 — Ja nie obiecuję, wyrok nie odemnie zależy.
 — Dręczysz pan nielitościwie — taka wątpliwość to tortury.
 — Nie rozpaczaj pani. Zrobię, co będzie można. Wszak pani widzisz, że nie jestem sędzią dla ciebie, ale obrońcą prawie. Będę się starał przedłużyć proces, uwaga rządu w téj chwili gdzieindziéj skierowana; kto wie, co nastąpić może.
 W téj chwili drzwi się otwarły i wszedł stary służący Antoni.
 — Czego tu chcesz? spytał opryskliwie Nuryn. — Kto cię tu wpuścił?
 — Nikt. Pachołka nie było przy drzwiach — wszedłem sam.
 — Precz! — zawołał gwałtownie Nuryn.
 Służący nie ruszył się z miejsca, rozpiął tylko surdut i wyjął jakiś papier. Podając go sędziemu, patrzał na swoją panią triumfującym wzrokiem. Nuryn wyrwał