Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/298

szny ratunek uratował chorego. — Wasyl nieraz w wojsku niósł w ten sposób pomoc rażonym apopleksją. Chory odetchnął ciężko. Wasyl wziął go na ręce i zaniósł na łóżko. Kiedy miał Nurynowi zapinać koszulę na piersiach, ręka jego zatrzymała się nagle, oczy w jeden punkt utkwił nieruchomie, potém jakby niedowierzał własnym oczom, wziął świecę w rękę i przysunął ją do piersi Nuryna.
 — Czego tak patrzysz? — spytał go Nuryn osłabionym głosem.
 — Ten skaplerz — ten skaplerz — mówił Wasyl osłupiały — skąd go pan masz?
 — To skaplerz podobno po matce mojéj, któréj nigdy nie widziałem.
 — Po matce twojéj — zawołał żołnierz — Boże, w głowie mi się mięsza.
 — Co ci jest Wasylu?
 — Synu mój — wrzasnął kaleka, rzucając się na piersi chorego.
 — Bóg z tobą stary, tyś oszalał.
 Żołnierz z drzącemi rękami rozpiął szynel, odsłonił koszulę i wyjął taki sam skaplerz, jaki wisiał na piersiach Nuryna.
 — Patrz! mówił — te skaplerze uszyła nam matka, gdyśmy wyjeżdżali do Warszawy. W drodze aresztowano mnie — co się z tobą stało, nie wiedziałem, myślałem, że jakim cudem wróciłeś do matki.
 Ponura, ciemna twarz Nuryna rozjaśniła się dziwną pogodą, wziął starego kalekę za rękę i tulił ją do piersi — a oczy jego zaszkliły się łzami. Była to niema scena szczęścia.
 — A gdzież matka moja? — spytał miękim, rzewnym głosem.
 — Nie wiem, nie wiem mój synu. Od czasu jak