Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/303

 — Со się stało?
 — Odwieziono go do domu warjatów.
 Stary już nie miał siły rozpaczać, zanadto ciosów uderzyło dziś w niego i ubezwładniły go. Nie poszedł już na górę, ale się odwrócił i poszedł w miasto. — Koło Śgo Krzyża skręcił na lewo, wstąpił do szynku i zawołał dziwnym, przykrym głosem:
 — Wódki!
 Pił i pił — lał w siebie — nie mógł się upić. Zdawało się, że smutek wyrobił w nim jakąś bezdenną przepaść, któréj napełnić nie zdołał. Gdy przyszło do płacenia, pokazało się, że nie miał nic przy sobie. Był w niemałym kłopocie. Wreszcie jakaś pijana myśl przyszła mu do głowy, wyjął portret zpod pachy i rzucił go na stół Szynkarzowi.
 — Masz, całego siebie daję za kilka kieliszków wódki.
 Rozśmiał się — i ludzie stojący w koło, śmiali się także.
 Kiedy karczmarz miał chować portret — żołnierz nagle opamiętał się, oczy mu zesztywniały ponuro, rzucił się do stołu i chwycił za portret oboma rękami usiłując go wydrzeć.
 — Ja go nie dam — to pamiątka, jedyna pamiątka po niéj.
 — A mnie co do jakiéjś niéj.
 — Milcz, zawołał groźnie żołnierz, składając pięść.
 — Zapłać, a oddam ci tę starą bazgraninę.
 — Wykupię ją — dobrze? — prosił żołnierz czułym głosem. Ta myśl go uspokoiła i wyszedł z szynkowni z zamiarem wykupienia obrazu.
 Ta myśl stała się marzeniem jego życia, któréj nigdy nie urzeczywistnił, bo każdy grosz zarobiony lub wyżebrany przepijał, a wykupienie obrazu odkładał na