Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/44

gazety. Syberyjczyk przywitał wchodzącego przyjaznym wyrazem twarzy.
 — Gdzież tak długo bawiłeś? siadaj tu obok mnie — jakoś stęskniłem się za tobą, bo... bo przywiązałem się czegoś do ciebie.
 Tu ścisnął jego rękę.
 — Dziwny mój los — mówił daléj — kiedy najbliżsi krewni są mi wrogami, u obcych znajduję życzliwą pomoc i serce; obcych muszę błogosławić, a swoich przeklinać.
 Maurycy zmieszał się na te słowa.
 — Za co przeklinać?
 — Za co?
 Przypomnienie rozogniło twarz syberyjczyka, w oczach przelatywały błyski gniewu.
 — Za co? O! potwory niszczyć trzeba. — Ale nie mówmy teraz o tém; to mnie drażni, wścieka. Przyjdzie godzina, kiedy jak anioł zemsty stanę przed nimi, a wtedy biada im. Cała rodzina odpowie mi za moją krzywdę.
 Tu zatrzymał się chwilę, jakby się nad czemś namyślał, potém mówił niby do siebie:
 — Nie, nad nią możebym się mścić nie umiał. — I co ona winna, że mnie kochać nie mogła? Ale że poszła za niego właśnie, za tego łotra — to urągowisko straszne. Nie, wszyscy winni.
 Tu silnie uderzył pięścią o stół. Maurycy słuchał ze spuszczoną głową, z twarzą rozpaloną od wstydu, słuchał jak winowajca wyroku.
 Wniesiono światło i podano herbatę.
 — Pani nie przyjdzie? — spytał Maurycy służącego.
 — Pani chora — odrzekł Mateusz głosem, w którym znać było skargę i wyrzut.
 — Niech Walenty zaprzągnie i jedzie po doktora — rzekł Maurycy spokojnie, zimno.