Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/71

drzwi więzienia i wypuszczono więźniów na wolność. Napadający i uwolnieni co prędzéj cofnęli się przez płoty i ogrody za miasto. Jeden tylko August ponury stanął we drzwiach więzienia i opierał się.
 — Spiesz się, za chwilę wojsko wróci z wycieczki, a wtedy zginiesz — rzekł do niego jakiś młodzieniaszek dźwięcznym głosem.
 August machnął ręką obojętnie. —
 — Mniejsza o to.
 — Auguście — odezwał się ten sam głos z prośbą i drżeniem.
 August zdziwiony, spojrzał na mówiącego i rzekł:
 — Kto ty jesteś, ja znam twój głos.
 Młody człowiek widocznie nie chciał być poznanym, bo odwracał twarz w przeciwną stronę, tylko naglił niecierpliwie Augusta do ucieczki.
 — Nie, ja tu zostanę — ja ją muszę widzieć choćby dla tego, aby jéj powiedzieć, że jest podłą.
 Nieznajomy młodzieniec jęknął boleśnie.
 — O! to okropnie! zawołał i zasłonił twarz rękami. Auguście, jak ty mi uwłaczasz.
 August zbliżył się do mówiącego i rzekł osłupiały z zadziwienia:
 — Konstancyjo! — Więc to prawda, żeś ty żoną Kryłowa?
 — Nie mów mi o tem, bo będę ci musiała powiedzieć, że dla ocalenia ciebie splamiłam się tém nazwiskiem.
 — Dla mnie — o! teraz żyć pragnę — zawołał z uniesieniem August — uciekajmy, ja chcę żyć.