Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/81

domagam się sądu. Rzuciłeś potwarz, udowodnij ją — inaczéj ja będę żądał sądu na oszczercę.
 Na te słowa sędziowie, którzy już zabierali się do wyjścia, stanęli zdziwieni i pytające zadziwione oczy rzucali to na oskarżonego, to na skarżącego, jakby żądali wytłomaczenia téj zagadki.
 Maurycy rozpogodził twarz — śmiałe wystąpienie ojca świadczyło o jego niewinności, to go uszczęśliwiało; — jak z drugiéj strony oszczerstwo wuja wzbudzało w nim wstręt i odrazę.
 Wśród téj nieméj sceny, w któréj najsprzeczniejsze uczucia miotały sercem aktorów, wszedł żołnierz z depeszą, wzywającą powstańców co prędzéj do powrotu do oddziału. Depesza nakazywała pospiech — niebawem więc opuścili dwór. Syberyjezyk odchodząc, chciał pożegnać Maurycego — ten cofnął swą rękę ze wstrętem. Syberyjezyk pokiwał smutnie głową i wyszedł.
 — Podli — rzekł Maurycy.
 — Ten papier powie panu kto podły — rzekł Jan i rzucił mu papier.
 — Był to ów dokument, który przypadkiem dostał się do rąk Jana w mieszkaniu Konstancyi.
 — Co to za papier? spytał ojciec. —
 — Rewers z twoim podpisem ojcze — i oddał mu papier, patrząc na niego wzrokiem pełnym wyrzutu i surowéj powagi.
 Ojciec zobaczywszy pismo, pobladł.
 — Kto był ten człowiek, co ci to dał?
 — Człowiek, który powinien mnie nienawidzić. O! pomścił się okropnie, pokonał mnie szlachetnością.
 Zakrył twarz rękami ze wstydu i zabierał się do odejścia.
 — Gdzie idziesz Maurycy? —
 — Ojcze, my teraz nie możemy patrzeć sobie w oczy — bez wstydu. —