Strona:Michał Bałucki - Typy i obrazki krakowskie.djvu/59

dzieć bardzo, bardzo — i potakiwały głowami pochwalnie. A potem powrożniczka wniosła znowu moje zdrowie, zdrowie pana akademika dobrodzieja! — drużby! — a wszystkie jejmoście. nie wyjmując głuchej cukierniczki na kanapie. umyślnie podniosły się z siedzeń i trąciły się ze mną i wypiły do kropelki.
 Rozochocony takiem powodzeniem, zaprosiłem panią Maciejowę do poloneza. Podziękowała mi bardzo grzecznie za ten honor; ale mi wytłumaczyła, ze to byłoby przeciw zwyczajowi tańczyć z drużbą. kiedy jej się patrzy z ojcem panny młodej.
 — Przy oczepinach. to znowu inna rzecz. Wtedy, jeżeli łaska pana akademika, to owszem.
 Zgodziłem się na to i nie żal mi było czekać choćby do rana, byle mieć honor tańczyć z tureckim szalem, w którym się takie poczciwe serce chowało. Tymczasem posunąłem się do konsyliarzowej i poprosiłem ją w taniec.
 — Jak widzę, to pan już na dobrej stopie z moją opiekunką. Nie maltretuje już pana?-spytała z uśmiechem.
 — A niechby mię i zbeształa teraz, to nie miałbym urazy do niej. Takim. zacnym ludziom wiele wybaczyć można.
 — Więc panu powiedziano o nas?
 — Tak — mówiono mi.
 — Prawda? zacni ludzie!
 Tu tancerka moja. przechodząc koło jakiegoś mieszczanina, kiwnęła mu przyjaźnie głową i rzekła uprzejmie:
 — Witamy — witamy...
 — A, dobry wieczór, dobry wieczór — odrzekł, kłaniając się niezgrabnie i z pewną służalczą uniżonością,
 — Cóż tak późno?
 — Ha, trza było kramu pilnować.
 — No, do poloneza — do poloneza — zachęcała go.
 — Ha, jużcić trzebaby — poskrobał się po głowie i poszedł pod ścianę do kobiet.
 — To jej mąż — rzekła mi konsyliarzowa.