Strona:Michał Bałucki - Typy i obrazki krakowskie.djvu/78

dawno na Kleparzu, przy budowie domu urwał się gzems, i zabił dwoje ludzi-i prowadzącemu budowę wytoczono w skutek tego proces kryminalny. I jemu groziło coś podobnego w razie śmierci robotnika. Na jego szczęście pokazało się, po wydobyciu Walka z pod desek, że oprócz mocnego potłuczenia prawej ręki i prawej nogi i otarcia czoła do krwi, nic mu się więcej nie stało. Budowniczy, nie mogąc mu darować tego, że mu chwilowo tyle strachu napędził, zbeształ jeszcze w dodatku biedaka, że tyle hałasu narobił niepotrzebnie i przerywa ludziom robotę, zapędził mularzy napowrót na rusztowania, a sam, dla zrestaurowania się po chwilowej emocyi, poszedł do handelku Fuchsa na śniadanie.
 Walek został sam. Próbował podnieść się, ale silny ból w nodze i stłuczona ręka nie pozwalały na to. Jakaś robotnica, idąc z cegłami na rusztowania, spostrzegła te jego daremne usiłowania i podeszła ku niemu.
 — Chcesz wstać?-spytała, przypatrując mu się, jak się gramolił, chwytając się zdrową ręką słupa.
 — Juści.
 — Czekaj.
 Postawiła brzemięczko z cegłami na kamieniu, zbliżyła się ku niemu i pomagała podnieść się z ziemi. Walek parę razy stęknął z bólu, próbując postąpić.
 — Oj oj oj.
 — Boli cię?
 — Straśnie.
 Zaprowadziła go do poblizkiego kamienia i posadziła go na nim.
 — Gdzież cię boli?
 Pokazał ręką na kolano. Noga w tem miejscu poczerniała, jak żelazo.
 — Możeby wody przyłożyć — radziła.
 — Wikta, dawaj cegły!-zawołał podmajstrzy z góry.
 Dziewczyna nie dokończyła mówić, chwyciła brzemiączko i pobiegła na górę.