Strona:Michał Bałucki - Typy i obrazki krakowskie.djvu/90

 Naraz zatrzymał się w opowiadaniu — wychylił głowę z pomiędzy nas i z zajęciem patrzył w głąb alei. Skierowaliśmy za nim nasze spojrzenia i ujrzeliśmy na chodniku, o kilkanaście kroków od nas, dwie jakieś panie, z których jedna siedziała na krześle ruchomem. które posuwała z tyłu y idąca dziewczyna, a druga szła obok i co chwila zbliżała się i nachylała do siedzącej — to poprawiając jej coś, to mówiąc do niej.
 — Co pana tak zajęło?-spytał Maksymek.
 — Zdaje mi się, że to moje sąsiadki. Tak — to one.
 I machinalnym ruchem poprawił krawat i przesunął rękę po bujnych włosach.
 — Dlaczegóż jednę wożą?
 — Sparaliżowana.
 — A ta druga, to pewnie jej panna służąca, coś w rodzaju garde — malade.
 — Dlaczego pan tak sądzi?
 — To przecież nie trudno poznać z jej ubioru. Różnica zbyt wielka, by nie można poznać, że jedna pani — a druga....
 — Źleś się pan domyślił — to siostry.
 — Siostry? — spytał Filipek z zadziwieniem.
 — Tak i więcej jeszcze panom powiem, że ta, która ze skromnego ubioru wygląda na pannę służącą, utrzymuje od półtora roku siebie i siostrę z lekcyj muzyki.
 — A to ciekawe — odezwał się znowu Filipek, zainteresowany widocznie.
 — Ale dlaczegoż tak stroi swoję siostrę-spytał Maksymek — a sama....
 — Pan nie rozumiesz tego, że kochając kogoś, myśli się o nim więcej, niż o sobie. A Józia kocha swoję siostrę uczuciem prawdziwie macierzyńskiem — dla niej tylko żyje.
 — Więc te panienki nie mają już matki? — spytał z współczuciem Filipek.