Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/159

Dopiéro po jakimś czasie korzystając z chwilowego zatrzymania języków córek, przysunął się do Kowalskiego i nie patrząc mu prosto w oczy spytał:
 — Czy panu oddano list?
 — Tak panie.
 Krótka odpowiédź utrudniała dalszą indagacyją. Pan Jacenty przeszedł się znowu po sali, aż po chwili zdobył się na nowe pytanie:
 — Zdaje mi się, że list był ze Lwowa. Pan tam musisz mieć dużo znajomych.
 — Nikogo prawie prócz mojego ojca, od którego właśnie ten list.
 — Więc on żyje? — spytał żywo Jacenty.
 Inżynier wpatrzył się ze zdziwieniem w niego. Spostrzegł się Jacenty i dodał spuszczając oczy:
 — Zdawało mi się, że ojciec pana już nie żyje.
 — Bogu dzięki żyje i jest pełen sił i zdrowia.
 — Zdaje mi się, że go gdzieś widziałem, jest wysoki.
 — Niebardzo.
 — No tak średniego wzrostu, otyły.
 — Owszem szczupły.
 — Kiedy go znałem był silnym mężczyzną, brunet.
 — Dziś osiwiał zupełnie.
 — Tak, bo téż lat temu dosyć.
 — A pan gdzie go poznałeś? — spytał inżynier z ożywieniem, rad widocznie, że mu nadarza sposobność pomówienia o ojcu. Pytanie to tak proste i bez ukrytéj myśli zmieszało Jacentego i począł wikłać się w odpowiedzi.
 — Nie przypominam sobie dokładnie, zdaje mi się gdzieś w drodze, czy téż we Lwowie.
 — Najpewniéj we Lwowie, bo mój ojciec mieszka tam stale, jest nauczycielem w szkołach.
 Pannom Jacentównym nie w smak trochę poszła