Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/168

 — W czémże mogę służyć? — spytał głosem, który mu się z trudnością dobywał z gardła.
 — Usiądźmy — rzekł Kowalski wskazując mu miejsce obok siebie i sam usiadł.
 Po twarzy pana Jacentego przechodziły różne kolory.
 — Syn mój wspominał mi, — że panu nie obca jest pieczęć, którą widziałeś na liście moim. Więc pan zapewne musiałeś znać tego, który kiedyś używał téj pieczęci.
 — Znałem — odrzekł złamanym głosem Jacenty.
 — Był nim Kaźmierz Czujko. Nie prawda?
 — Tak. Brat jego jednak udowodnił sądownie, że Kaźmierz umarł.
 — Więc pan znasz i brata?
 — Mieszka ztąd o pół mili w majątku niegdyś Kaźmierza.
 — Więc to był człowiek bogaty?
 — Pan nie wiedziałeś o tém?
 — Przynajmniéj wątpiłem. Nieboszczyk w czasie kiedy go poznałem, nie wyglądał na bogacza, choć w pismach jego była wzmianka o jakimś majątku, a między innemi był list pisany do jakiegoś przyjaciela, o zwrot jakiéjś sumy, mnie się zdaje, że siedmiu czy ośmiu tysięcy.
 — Ośmiu tysięcy — wyrwał się Jacenty.
 — Więc pan wiész o tych pieniądzach? Może nawet znasz tego przyjaciela?
 — Ja nim jestem — odrzekł Jacenty stłumionym głosem, a był blady jak ściana. — U mnie zostawił je nieboszczyk w depozycie z zastrzeżeniem, aby ich nie oddawać nikomu tylko jemu samemu lub jego synowi. Kaźmierz umarł, a ponieważ syn przez tyle lat się nie zgłaszał, więc prawdopodobnie także nie żyje.
 — Mylisz się pan. Żyje.