Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/193

 — Źle z moją jedynaczką — rzekł siadając i zwracając się do Kundusi zapytał: Z czego jéj to przyjść mogło?
 — A z czegoby jak nie za zmartwienia.
 — Zmartwienia? A to co?
 Kundusia wahała się czy powiedziéć — i spojrzała na Kowalskich, jakby chcąc dać poznać Radoszewskiemu, że to rzecz, o któréj przy obcych mówić może nie wypada. Ale Radoszewski, który zrozumiał jéj skrupuły rzekł:
 — Mów aspanna bez żenady. To mój stary znajomy, kolega z lat szkolnych, a to jego syn. Przed nim nie mam sekretów.
 Kundusia dygnęła z pewną pretensyją przybyłym.
 — No, mów aspanna z czego jéj się ta choroba przyplątała?
 — Po prostu z kochania. Już to takie tkliwe nasze panieńskie serca, że nic tak nas nie dotknie, jak nieszczęśliwa miłość. Ja raz także ledwo nie umarłam z tego.
 — Aspanna inna rzecz. Ale Bronisia nie może się nazywać nieszczęśliwą w tym względzie. Walery, o ilem uważał, kręcił się koło niéj.
 — Tak, a żeni się z inną, niegodziwiec.
 — Z inną? I Bronisia się o tém dowiedziała?
 — Z początku tailiśmy przed nią, bo się bałam o nią. Cóż ona, myślałam sobie, powie na to, kiedy mnie, gdym się o tém dowiedziała w kuchni, wypadł z rąk garnuszek ze śmietanką na ziemię i poparzył Pinię. I ona biédna ucierpiała przez tego niegodziwca — mówiła żałośnie patrząc na swoją faworytkę, musiałam jéj robić okłady.
 — Ale mówże mi aspanna o córce. Któż jéj powiedział o tém?
 — A to Magdusia wygadała się z tém przed panienką.
 — A może to babskie plotki tylko, — mówił Radoszewski kręcąc wąs w zamyśleniu.