Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/211

poratować ich w nieszczęściu i musieli do niemców się uciec, by obronić się od śmierci głodowéj. Dla tego jednego powodu koléj nie wydawała mu się tak niepotrzebna i potępienia godną.
 — To ta wasza koléj nie zły daje zarobek ludziom.
 — A tak — odrzekł Kowalski — mamy dosyć robotników.
 — I po wieléż taki robotnik bierze dziennie?
 — Różnie, lecz nigdy mniéj niż reńskiego.
 — No, to nie złe, to prawie dwa razy tyle, co przy naszych robotach. A pracuje się bezwątpienia mniéj.
 — To téż lud ciśnie się do nas; ale będziemy musieli większą część niedługo odprawić.
 — A to dla czego?
 — Bo roboty ziemne już są na ukończeniu. A do innych chłop prosty się nie zda.
 — To cóż ci biédacy będą robić?
 Inżynier ruszył na to ramionami i nic nie odpowiedział. Radoszewskiego ta nowina widocznie zainteresowała i zaniepokoiła, bo po niejakim czasie odezwał się znowu?
 — Więc już kończycie roboty ziemne?
 — Na tych gruntach, które już zostały przez rząd zakupione. Z innemi zaczekać musimy aż do przymusowego wywłaszczenia ich, co zapewne nie nastąpi aż na przyszłą wiosnę.
 Znowu nastała dłuższa pauza, po któréj Radoszewski pierwszy przerwał milczenie mówiąc:
 — A gdybyście mieli więcéj gruntu pod koléj, to roboty by się nie przerywały.
 — To się rozumie.
 Radoszewski zamilkł i zamyślił się.
 Tak dojechali do dworu, gdzie już Kundusia czekała z kolacyją. Do kolacyji przyszła także Bronisia, blada je-