Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/282

 — Na moje.
 — To zgoda.
 — Tylko się postarajcie — dodał po chwili — żebym wam nie umarł z głodu.
 — Jest tu karczma przy drodze — chodź zawleczemy się tam. Półkwaterek wódki skrzepi cię.
 — To się wié, że skrzepi.
 Ożywiony tą obietnicą cygan usiłował podnieść się z ziemi, ale mu to z trudnością przychodziło. Cyganka pomagała mu, otuliła nagie jego ramiona łachmanem, wpakowała mu kij sękaty w rękę i popierając podprowadziła za sobą ściéżką ku gościńcowi.
 W parę dni potém o wieczornym zmroku para ta cyganów pojawiła się w zaroślach, co czerniły się nad rzeczką za ogrodem pałacu Zagajowskiego. We dworze było już ciemno. Tylko w trzech oknach na piętrze świeciło się.
 — To jego okna — rzekła cyganka z szatańską radością. Tam pójdziesz.
 — A nuż nie puszczą.
 — Puszczą skoro powiész, z czém przychodzisz. Stary radby mnie mieć co prędzéj w swoich rękach. Powiész im, że jestem na wydartuchach, że wróciłam dzisiaj i skryłam się tam. On wyszle ludzi, a ty tymczasem...
 — Ale to wszystko pójdzie na wasze sumienie?
 — Na moje, na moje — rzekła ponuro. Tylko idź prędzéj. Ja tu na pagórku będę czekać. Może będziesz mógł ocalić się.
 — A mnie to na co? — Już ledwie duch kołacze się we mnie. Czas i na mnie. Bywajcie zdrowi. Żeby wam to na dobre wyszło.
 — A zapałki masz?
 — To się wié.
 To powiedziawszy odszedł obojętnie, jakby szedł na