Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/70

Czy on nie taki człowiek, jak drugi? — Czy on nie płaci, nie daje jeść lepiéj od katolika?
 — Tylko mnie wykręćcie od kryminału, to i ja i córka odsłużymy wam.
 — Tak dziś mówisz, bo z tobą strach, a potém, jak strach minie, to mnie znać nie będziesz.
 — Jak mi Boga przy skonaniu potrzeba, tak nie — zaklął się chłop. Przekonacie się, że Szymon nie kłamie. — Tylko mnie ratujcie. — Powiedzcie gdzie uciec. Możeby na Węgry iść, tylko że nie mam o czém.
 — Czy myślisz, że tam nie ma policyji, że cię tam nie złapią.
 — Więc przyjdzie człowiekowi marnie zginąć — rzekł chłop zrozpaczony spuszczając głowę na piersi.
 Żyd tymczasem skubał brodę i myślał. Potém zapytał:
 — Czy ciebie nikt nie widział po tém?
 — Nikt.
 — A córka nie wygadała co przed żandarmami?
 — Ona nic nie powiedziała ja ją znam.
 — A gdzie byłeś przed tém, nim tam poszedłeś?
 — Tu u was w karczmie.
 — Nie widziałem cię.
 — Byliście pod lasem z waszymi. Tylko stara Magda była za szynkwasem.
 — I piłeś co?
 — Parę półkwaterków dla nabrania odwagi.
 Żyd znowu pomyślał — potém zbliżył się do okna i zajrzał w głąb’ szynkowni. Mała zakopcona lampka kamfinowa paliła się przy szynkwasie, a stara Magda drzemała.
 — Idź cicho — rzekł zwracając się do chłopa — wejdź do izby, połóż się pod ławę i udawaj jakbyś od dawna leżał. Potrzeba w tę starę babę wmówić, żeś ty od po-