Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/72

 — Kto tu wypił tyle wódki? Czy tu był kto?
 — A któżby tu był? Nikogo jakem żywa nie widziała.
 W téj chwili głośne chrapanie Łasia słyszeć się dało z pod ławy.
 — Wszelki duch pana Boga chwali — zawołała zrywając się jak oparzona i z przestrachem spojrzała pod ławę.
 — Kto tu spi? — spytał Abraham nachylając się ze światłem do leżącego i bełkoczącego coś przez sen Szymona.
 — Chryste panie, a dyć to ten obieży świat Szymon. — Ja myślałam, co on już dawno poszedł a on sobie w najlepsze tu leży. O! przysięgłabym na niewiedzieć co, że to jego sprawka. O cygańska duszo bodajeś z piekła nie wyszedł...
 — Czy on tu dawno tak leży? — spytał żyd surowo.
 — A kto go wié? Ta jużciż pewnie że dawno, kiedy psiawiara miał czas na to. — Ano czychał gdzieś w kącie, jak szatan na katolicką duszę, bo ledwie com się zdrzemnęła.
 — Ha, to będziesz płacić za wódkę, ja nie mogę być stratnym.
 Baba zaczęła zawodzić, lamentować, tłomaczyć się, że ona temu nie winna. Żyd milczał uparcie i dał się jéj wygadać.
 — Gdybym wiedział pewno, że to on — odezwał się po niejakimś czasie — no to by on musiał zapłacić. Ale jeżeli go tutaj nie było.
 — O! był, był.
 — Mogłabyś przysięgnąć na to, że on był ciągle? — spytał żywo.
 — Pewnie że mogłabym.
 — A, jeżeli tak — to on zapłaci.
 Nie trudno się domyśleć, jaki był cel tych pytań