Strona:Michał Bałucki - Za późno.djvu/10

 — Ależ śmiesznym jesteś mój kochamy — i ruszyła białemi ramionami, — któż widział wracać gości z drogi?
 Alfred wyjął zegarek.
 — Ledwie za godzinę się zjadą, jeszcze czas wysłać posłańców z przeproszeniem, ja proszę!
 — A ja proszę, żebyś się ubrał i o Adasia był spokojnym.
 Zadzwoniła i odwracając się do garderobiany:
 — Czy panna już ubrana? — spytała.
 — Już prawie.
 — Jak się ubierze, niech mi się sprezentuje, idź.
 Alfredowi krew uderzyła na twarz. Ten spokój matki wśród choroby dziecka, ten chłód żony przed prośbą męża rozwściekliły go; ale choć wzruszenie burzyło mu piersi, głos ułożył z cichą, słodką prośbą:
 — Konstancjo! mnie ten bal nie na rękę, — ja sam trochę niezdrów, głowa mnie boli.
 — To przejdzie, mój kochany, każ sobie podać musujących proszków — rzekła Konstancja równie czule.
 — Czy ciebie tak mało obchodzą nasze dzieci, że dla nich trudno ci się wyrzec zabawy?