Strona:Michał Bałucki - Za późno.djvu/27

świat zlodowacił mu serce, ten nigdy nie miał gorącego.
 — Jakto, więc nie wierzysz, doktorze, że może być chwila, człowiek, co zabijają serce!
 — I nigdy nie uwierzę. W sercu jest tyle uczuć, że wśród śmierci jednych, tysiąc nowych żyje, — proces tu ten sam, co w naturze.
 — Poetycznym jesteś, jak widzę, mój doktorze, ale niepraktycznym. A wszak znałem ludzi, którzy zawiedzeni miłością kobiet, już nigdy nie odżyli miłością.
 — Pozwól pan sobie powiedzieć, że to byli samolubi. Miłość dla kobiety nie jest jedynem i ostatniem uczuciem człowieka, bo wtedy Bóg tylko na tę krótką chwilę jego wiosny zawiesiłby mu serce w piersiach.
 — Więc można coś więcej kochać prócz kobiety?
 — Rodzinę.
 — A jeżeli i w rodzinie chłodno?
 — Czy pan nie poczułeś nigdy w sobie tego, że człowiek może pokochać młodzieńczą miłością jaką myśl i poświęcić się cały tej myśli i żyć w niej, z nią i dla niej?
 — Nie rozumiem pana.