Strona:Michał Bałucki - Za późno.djvu/37

 — Mamo! biedna! wybiegnę do niej.
 — Nie potrzeba; lokaj wyniesie jej jałmużnę.
 Zadzwoniła — wszedł lokaj.
 — Daj tej żebraczce jałmużnę, a zakaż jej na drugi raz przychodzić na ganek.
 Zosia zasmuciła się, okiem pełnem litości patrzała na żebraczkę, którą lokaj wyganiał z garnku.
 — A już to pani dobrodziejka ma słuszność, — rzekł hrabia — że nie trzeba ośmielać tego proletarjatu, bo potem się i ognać trudno. U mnie chłop nie śmie się zbliżyć do pałacu, boby mu się i do pokoju zachciało.
 — A jakże pan z nimi rozmawia? — spytała Zosia.
 — Ja nigdy z chłopem nie rozmawiam.
 Do salonu wszedł pan Alfred zmęczony i chustką ocierał pot z czoła.
 — A... pan hrabia.
 — Panu dobrodziejowi moje uszanowanie, — rzekł hrabia ściskając ręce Alfreda.
 — A! gorący dzień.
 — Pan dobrodziej zapewne od gospodarstwa?
 — O! nie panie, byłem na wsi. Niedostatek po chatach okropny, aż litość bierze;