Strona:Michał Bałucki - Za późno.djvu/46

tyle niedośpiewanych piosenek młodej duszy. Od tej chwili czuła się nieswobodną, ścieśnioną, i dzień i kwiaty nie wydawały się jej tak piękne, jak dawniej. Zerwała się i poleciała do ojca do ogrodu. Miała otuchę, nadzieję, że on ją z ciężkiej matni wywikła. Ojciec był nie sam w altanie. Rozmawiał z ekonomem. Dziewczę czekało niecierpliwie, skubiąc w zamyśleniu rozkwitającą różę. Po odejściu ekonoma, ojciec dojrzał Zosię.
 — Cóż Zosieczko tak się zapatrzyłaś w zachód — oczka rozbolą od tego.
 Zosia pobiegła ku ojcu.
 — Cóż to, zapłakana?
 — Ojcaszku, czy to prawda, że ja mam iść za hrabiego?
 — Czy ci matka już mówiła?
 — Jakto i ty wiesz o tem?
 Pan Alfred pogłaskał włosy Zosi.
 — Wiem, wiem... czy ci się nie podoba hrabia?
 — Ależ ja go nie kocham.
 — A kogóż kochasz?
 — Ja?... — i poczęło dziewczę myśleć, i w tej chwili stanowczego zapytania nie mogła sobie zdać sprawy z pogmatwanych