Strona:Michalina Domańska - Fotografje mówią.djvu/30

dziwą, nie banalną i broń Boże! nie mającą nic wspólnego z wojną.
 To ostatnie było kokieteryjnem wyzwaniem, rzuconem w stronę, gdzie połyskiwała gwiazdka na obciągniętem w szare sukno munduru młodzieńczem ramieniu.
 — Tak! o wojnie już dosyć! zawtórowały rozpieszczone i rozkapryszone panieńskie głosy.
 — Ale o miłości, a raczej o teorjach miłosnych — także dosyć! stanowczo zadecydował arbitralny akademik. Ja te rzeczy uznaję tylko w życiu i w czynie!
 Zerwało się kilka szybko zduszonych chichotów.
 — A ja błagam o wykluczenie rozmów o polityce! powiedziała uznana piękność sezonu, panna Halina.
 — Byle też nie o modach, ani o ploteczkach najświeższych! odciął młody referent, wiecznie usposobiony zgryźliwie wobec pięknych panien.
 — Pozostaje nam więc tylko rozmowa o duchach!
 — Ach? jak ja lubię takie rozmowy.
 — Kto widział kiedy ducha?...
 — Ja nigdy!
 — Ani ja... Ani napewno nikt z nas, bo to bajeczki dla grzecznych dziatek!...
 — Ja widziałem!