Strona:Michalina Domańska - Fotografje mówią.djvu/31

 Na głos podporucznika, który zabrzmiał z niezwykłą powagą, wszystkie oczy zwróciły się na niego.
 — Czyżby?... Naprawdę?... Niech pan opowie!... Czy było to na wojnie?...
 — Nie, było to nawet przed wojną, w tych czasach, gdy silniejszym indywidualnościom za ciasno było nieraz w ramach szarego ówczesnego życia i gdy zawód miłosny stawał się szczytem ludzkiej tragedji. My poznaliśmy inne większe...
 — Więc to pewno historja o samobójcy z miłości?...
 — Właśnie..
 — To się i teraz zdarza...
 — I zawsze zdarzać się będzie.
 — Pewno. Ale myśmy się dziś nauczyli, że okupem jest ofiara z młodego życia — a wówczas o tem nie myślano.
 — Więc jak to było? jak...
 — Czy to aby nie nadto straszne, bo spać dziś nie będę...
 — A ja już się zaczynam bać... W tym lesie tak ciemno..
 — Cicho! Nie przeszkadzajcie. Opowiadajcie, poruczniku...
 — Spędzałem wówczas wakacje na Kresach białoruskich, w domu moich wujostwa, jako student. Była nas liczna gromadka. Wujostwo mieli dwóch synów w uniwersytecie, córkę pensjonarkę i naj-