Strona:Michalina Domańska - Fotografje mówią.djvu/47

cieni. Posłyszała zaraz głos jego, dochodzący z altanki pod płaczącym wiązem; miał intonację, tak obcą, tak zmienną, że aż się zatrzymała zdziwiona.
 — Te oczy to zupełnie jezioro o stojącej wodzie. Niewiadomo, czy tam kryją mieliznę, czy jakie niezbadane głębiny? Może tam zupełnie nic niema? a może tam rzeczy ciekawe? Takie duże i przezroczyste! Probuję dosięgnąć do dna tej tajemnicy — i nie mogę!...
 Długa chwila ciszy, którą przerwał krótki, histeryczny śmiech Heli.
 — A ja nawet w ciemności widzę, że oczy Edmy robią się szalone... jak wczoraj.
 — A mała lubi patrzeć w szalone oczy?
 — Lubię!
 — I o czem wtedy myśli?
 — O Stachu.
 — Mała jest istotką strasznie perwersyjną. Dlatego ma takie oczy zielone, niebezpieczne i usta zawsze wpół uchylone, jak głodny dziobek ptasi. Czy zamknąć je?
 — Tak!
 — Dobrze to robię?
 — Dobrze.... bardzo dobrze...
 Znów długa chwila ciszy. W oczach Anny wszystko wirowało i nieprzytomnie oparła się o drzewo.
 — Nie... Edmy!...