Strona:Michalina Domańska - Fotografje mówią.djvu/48

 — Co, mała?...
 Głosy płynęły zdławione i rwące.
 — Ja tak nie chcę... ja się boję...
 — Czego?...
 — Tych oczu szalonych... Błyszczą w ciemności, jak oczy wilka...
 — Połóż na nie usteczka, o tak... nie będziesz ich widziała...
 — Boję się Anny...
 — Marenka daleko... I ona taka święta, że nawet nie zrozumie...
 — Ktoś tu przyjść może...
 — Nikogo niema. Zresztą zabiorę cię i zaniosę...
 — Dokąd?...
 — Tam gdzie, wczoraj...
 — Edmy, jesteś jak jastrząb...
 — Jak jastrząb?...
 — Drapieżny, straszny — i cudny!...
 To słowo padło, jak namiętny krzyk, wnet zduszony.
 W chwilę potem Edmund wybiegł z altanki. Na rękach niósł Helę. Usta utopił w jej rozwianych włosach. Ona miała oczy przymknięte i ręce zarzucone na jego szyję. Przeszli obok Anny, niemal otarli się o nią, nie widząc i nie słysząc nic — pijani sobą.