Strona:Mieczysław Bierzyński - Kancelista.djvu/21

przytomna porwała się z miejsca: na łóżku siedział mąż z szeroko rozwartemi oczyma.
 — Panie! — wołał — nie dawajcie mi dymisyi!... Ja jutro zdrów będę... zdrów, zdrów będę!
 — Józiu, Józieczku! — błagała żona — obudź się, to ja tu jestem...
 Łzy strumieniem płynęły jej po twarzy, spadając na rękę chorego. Bartnicki wstrząsnął się cały.
 — Ach, to ty, Franiu — mówił nawpół nieprzytomny — taki straszny sen miałem... Boże, jakżem zmęczony!...
 I upadł bezwładnie na poduszki...
 Dzień biały Bartnicką zastał u jego wezgłowia.
 — Jak czujesz się, Józiu? — pytała, gdy mąż obudził się dopiero około dziesiątej. — Tak niespokojna byłam o ciebie.
 — Lepiej, znacznie lepiej; kto wie, może nawet wstanę.
 — Dałbyś też pokój!
 — Kiedy powiadam ci, że jestem tak silny, jak przed chorobą; muszę nawet znacznie lepiej wyglądać. Zresztą, moja droga, trudno całe życie wylegiwać się w łóżku, gdy się jest tylko kancelistą.
 — Zapewne, ale gdybyś mnie chciał usłuchać...
 — Kiedy wy zawsze rządzić chcecie swoim rozumem! Człowiek to robi, co musi, a wam się