Strona:Mieczysław Bierzyński - Niepłakany.djvu/18

nie dwóch pijaków rozpoczęło zwadę, kiedy wpad Jaś przerażony i blady.
 — Mamo... pali się!
 — Jezus Marya!...
 — Co się pali? Gdzie się pali? — pytał stary gwałtownie.
 — Ja nie wiem...
 Ruch na ulicy się wzmagał, rozległy się krzyki:
 — Gore!!! Pali się!!! Gore!!
 Stary się zerwał, gdy wtem drzwi otwarły się z łoskotem. Na progu stał jeden z robotników, jak trup, blady.
 — Jakóbie... fabryka się pali!...
 — Fabryka?! — zawołał i wypadł na ulicę. Krwawa łuna widniała na niebie.
 Bez czapki, z rozwianym włosem, pędził Słotwiński w stronę zabudowań fabrycznych. Tchu mu co chwila brakowało, przystawał i znów pędził dalej. Potrącano go, pchano, o mało nie przejechały go konie — on nic nie słyszał, nic nie widział prócz łuny na niebie...
 Jeszcze się łudzi nadzieją... Nie! nie! już niema wątpliwości: fabryka słoi w płomieniach.
 Stary zatoczył się i oparł o drzewo.
 Przed nim ogień bucha i pryska. Miliardy iskier sypią się dokoła; dym czarny, gęsty gryzie i dusi... Setki ludzi walczy z rozszalałym żywiołem — napróżno! Ogień szerzy się coraz bardziej, coraz dalej...
 Słotwińskiego pod drzewem już niema...